1 juli
Sint Rumoldus, Heilig Bloed.
Is de eerste juli regenachtig,
gans de maand is twijfelachtig.
Foto: Wim Boers via Facebook.
Juli: Hooimand, maaimaand, dondermaand.
Julius: In de oude Romeinse kalenderindeling heette juli kortweg Quintilis; de vijfde in de rij van de tien maanden die het jaar telde. Ter ere van de grote Julius Caesar, die met de grote astroloog Sosigenes een nieuwe kalenderindeling opbouwt, krijgt de maand de naam van Julius. Voor ons blijft dat tot op heden juli, de zevende maand.
Hooimand: kijken we terug in de geschiedenis, dan zien we hoe belangrijk hooi is geweest voor de werkers aan de kost van alle dag. Termen als inkuilen en conserveren, verwerken tot brokken en koeken met de nodige chemische impulsen horen thuis in een taal die onze voorouders niet konden spreken. Inkuilen zou nog kunnen, de rest was hun vreemd. Hooi was het voer bij uitstek voor de wintertijd. Goed gedroogd door de zomerzon was het samen met het geoogste graan voor de boeren de oplossing hun levende have de winter door te krijgen.
Maaimand: medemaand. Mede in de betekenis van maaien. Vainmanoth. Vain dat wijst naar venne, fenne, naar grasland. Alles wijst erop dat maaien verzamelen voor de lange wintertijd betekent. Ook het eerste koren komt in deze maand tot rijpheid.
Dondermaand: juli heeeft de grote hitte van het jaar in zich. Het 'vuur' van deze hitte zoekt in deze maand graag een conflict met het water dat als wolken van damp het luchtruim vult. Donder, bliksem, het is de schrik van vooral de mensen op het platte land. Volkomen begrijpelijk als we ons realiseren wat een blikseminslag voor gevolgen kon hebben. De huizen, de boerderijtjes stonden doorgaans met hun rieten kap, eenzaam in de emmen heeft het er toe geleid dat erin de vlakte van het platteland en waren uiterst brandbaar met hun zolder en schuur vol met hooi en stro.
Onweer blijft niet beperkt tot de maand juli. Op 4 juni, daags na mijn vorige blog, kwam ik thuis van de tuin. In een mum van tijd was het donker geworden. Om 20.30u zag ik de eerste lichtflitsen. Tussen Zaltbommel en Ammerzoden (vormen een driehoek met Hedel waar mijn tuin ligt) werd de lucht om 21.00u gitzwart. Heel dreigend. Omdat ik het niet op onweer heb, en het toch al laat genoeg was, heb ik vlug mijn spullen opgeruimd en ben naar huis gereden terwijl de eerste druppels op de autoruit vielen. Om 22.00u brak het spektakel los: ik ben ik de auto blijven zitten want het regende zo hard dat ik nog maar weinig kon zien. In 25 minuten viel er 11 mm regen.
Thuis had ik gelukkig geen schade, maar hoe het op de tuin zou zijn? Ik had geen idee en maakte mij best zorgen.
De andere dag bleek dat er gelukkig geen schade door het onweer en de regenval was op de tuin. Daar had het trouwens aanzienlijk minder hard geregend. Tot mijn teleurstelling was er niet zo heel veel water in de regentonnen gekomen.
Vanuit mijn verscholen schaduwplekje in de voortuin zit ik deze blog te schrijven. Op dit plekje komt nooit zon. Het meest heerlijke plekje tijdens warme zomerdagen.
De karmozijnbes die zich hier elk jaar weer op diverse plekken uitzaait en de guldenroede wedijveren in hoogte. Samen zorgen zij voor een stukje privacy als ik in de voortuin zit.
Tussen de koeienposter en de karmozijnbes probeert de kamperfoelie te overleven. Bij elk zuchtje wind komt haar heerlijke geur mij tegemoet.
Het gekwetter van de musjes en de merels wordt af en toe onderbroken door het geluid van de auto's die over de dijk rijden.
Mijn hondje Dushi ligt lekker lui in het koele gras.
Waar kan je nu beter een blog schrijven dan hier op dit zalige plekje?
Ik zag in de eerste dagen van juni dat de eerste aardappelen in de
voortuin op kwamen. En ook de boontjes die ik had voorgezaaid in de
trays braken de grond open op zoek naar licht en lucht.
Die dag, 5 juni viel er 31mm neerslag.
Tweede pinksterdag ben ik naar de autocross in Ruurlo geweest. Dit vindt elk jaar plaats op een terrein waar men kleiduiven schiet. Mijn kleine vriendinnetje wil elk jaar voor aanvang van de manches een rondje over de baan lopen om kleiduiven te rapen.
Dit jaar vroeg ze wat ze er mee zou kunnen doen omdat ze er thuis ook nog enkele had liggen. Tja, misschien als asbakje op tuintafel of als schaaltje onder een plantje zetten was wat ik kon bedenken. "Anja, misschien passen ze wel in de kas op de flessen bij de tomaten, dan heb je mooie dekseltjes" bedacht ze. En zo geschiedde: ik heb kleiduiven in de kas.
Toen ik de tuin kreeg, nu twee jaar geleden, stonden er in het huisje diverse dingetjes waaronder een theeserviesje met stoofje. Dit theeserviesje staat bij mij op de tuintafel omdat het zo gezellig staat. Toen ik koffie zat te drinken zag ik een wesp af en aan vliegen rond het theepotje op het stoofje. Toen hij even weg was, kon ik ongestoord kijken wat er nu zo interessant aan een theepotje op een stoofje is voor een wesp: wel een nestje in het stoofje. Nu we een maand verder zijn, blijkt het nest niet verder gegroeid, het was te warm denk ik in het stoofje in de brandende zon.
De boontjes die in de trays stonden, heb ik uitgezet in de moestuin.
Tussen de aardappelen en de peultjes was ruimte voor de stamslaboon
Prelude. De boterboon Wach's Beste von Allen kreeg een plaatsje langs de
snijbonen.
De Purple Queen kon ik niet meer kwijt en kregen een plaatsje in de voortuin tussen de sla en grasrand. Vandaag zag ik dat de eerste bloemetjes zich gaan vormen. Mijn hondje Dushi die normaal gesproken heel wat sprintjes trekt tussen de planten in de border, waarbij er regelmatig eentje sneuvelt, blijft hier gelukkig langs de rand. Wel bekijkt ze elke dag even of de sla wel wil groeien, vooral de rode krulsla welke ik van de buurman heb gekregen, heeft haar belangstelling. Eergisteren heb ik de eerste sla uit de voortuin gegeten. Morgen weer wat bijzaaien, want sla kan hier elke dag gegeten worden.
8 juni: Sint Medardus.
Wat Sint Medardus brengt voor weer,
brengt hij ook in de oogsttijd weer.
Deze heilige opent de rij van de beruchte 'regenheiligen'. Tot in de maand augustus vieren zij hoogtij. De spreuken zeggen het overduidelijk: als een van deze regenheiligen met water gaat sprenkelen op de dag van zijn of haar feest, het drie tot zes weken duren zal voor het met regenen zal ophouden.
Maar het is de tweede droge dag na de regenval van begin juni. En het zal nog even droog blijven....
Het is ook de dag dat mijn hormoontherapie stopte omdat het niet het beoogde resultaat opleverde, integendeel, slechts extreme moeheid die aanhield van af het moment dat ik opstond tot het moment dat ik weer naar bed ging.
Toen ik een paar jaar geleden in een depressie geraakte, adviseerde mijn psycholoog mij om mijn gevoelens van me af te schrijven. Dit lukte mij niet: ik kon mijn gevoelens niet aan het papier toevertrouwen. Dagenlang zat ik met een leeg schrift voor me, er kwam geen letter op papier.
Ook niet toen ik mijn laptop pakte in de hoop dat het wel zou lukken als ik ging typen.
In plaats daarvan begon ik over mijn moestuin te schrijven wat heeft geresulteerd in deze blog.
Intussen kan ik door over mijn moestuin te schrijven ook mijn gevoelens kwijt door er hier en daar in mijn blog wat over te vertellen.
Mijn moestuin is een belangrijk iets in mijn leven. Hier vind ik voldoening en rust. Rust in mijn hoofd waardoor ik beter kan nadenken en mijn gevoelens een beetje kan relativeren.
Ook nu zijn mijn moestuin en mijn blog twee belangrijke dingen om mijn hoofd leeg te maken. Dit is met name nu zo belangrijk.
Ik schreef eerder al over de Notre Dame en haar brand. Een rampdag voor Parijs volgens een bewoonster van het verpleeghuis waar ik werk. Het bleek ook een rampdag voor mij te zijn: ik kreeg te horen dat ik borstkanker heb. Daarom zal ik in mijn blogs af en toe aanhalen dat iets niet lukt en waarom niet en dat ik me nog steeds voel als de Notre Dame.... geveld door de ramp, maar met uitzicht op restauratie. In mijn geval op genezing.... Al zullen zowel bij de Notre Dame als bij mij de gevolgen zichtbaar altijd blijven.
Mijn passie ligt in de moestuin, daar vind ik mijn momenten van geluk. Mijn hele gevoel zit daarin. Op de momenten dat ik verdrietig ben, vind ik weer blijheid als ik iets zie bloeien of groeien.
Zeker nu, nu de kanker bezit heeft genomen van mijn lijf en mijn gevoel, vind ik rust en berusting in mijn moestuin. Maar ik hervind er ook steeds weer de kracht om er tegen te vechten. En ik probeer er ook zoveel als mogelijk is heen te gaan nu. Dat lukt door deze rotziekte nu niet elke keer, dus maak ik er thuis rondom mijn huisje en in de kas maar het beste van. Want nog steeds blijkt dat ik pas gelukkig ben als ik met mijn vingers in de aarde kan wroeten... en hierin laat ik me ondanks het ziek zijn nu, niet tegen houden.
Terug naar de tuin:
De zinnia's die ik had gezaaid en waarvan er slechts een paar waren opgekomen met die hitte van de afgelopen tijd, heb ik in de zijtuin gezet. Daar is nogal wat schaduw en zo hoop ik er lang van te kunnen genieten. De planten zijn iel dus ik hoop dat ze daar op een goede plek staan omdat ze naast de compostbak staan, die ik onlangs heb omgekieperd waardoor de grond lekker los en voedzaam is nu.
In de zijtuin komt trouwens van alles op: goudsbloem, mijn vlinder- en bijenmengsel. De canna en zonnebloemen. Althans, dat dacht ik. Bij nadere inspectie blijken het nachtschonen te zijn die hier vorig jaar tussen de zonnebloemen hebben gestaan.
Mijn moeder noemde de nachtschone 'Carolientje' naar de vrouw van wie zij ooit een exemplaar kreeg. Niet gek dus dat ook ik deze planten 'Carolientjes' noem.
Doordat ik zo vreselijk moe werd van de hormoontherapie om de kankercellen in mijn lijf aan te pakken, werden de kweekbakken van de tomaten maar niet opgeruimd en bleven buiten staan. En omdat ik toch graag iets in de moestuin wilde doen, heb ik in twee van deze bakken wortelen gezaaid. Ik koos voor Flakkeese en voor de Berlicumer 2. Beide winterwortelen die goed te bewaren zijn.
Eigenlijk heb ik er geen plaats voor in mijn achtertuin. Het staat er al bomvol met 25 emmers vol tomaten en paprika's en een kas en regentonnen en een tuinset en met van alles en nog wat, maar ik kon het niet laten.
Op de tuin wilden de wortelen niet wat ik zo graag wilde dat ze deden: groeien. En daarheen gaan om bij te zaaien was gezien mijn vermoeidheid niet te doen. En de dit bleek voor mij een leuk alternatief om toch bezig te zijn.
Woensdag 12 juni heeft mijn kleine vriendinnetje mij geholpen met het plukken van de aardbeien. Drie volle vergieten werden er geoogst. Ook de eerste braambozen en frambozen werden geplukt.
Snel heb ik ook nog even erwten bijgelegd, op hoop van zegen want het is eigenlijk al te laat in de tijd. Al een paar jaar wil het maar niet lukken met mijn erwten en peulen. Niet op zandgrond en nu op de klei ook niet.
Intussen heb ik al gezien dat dit ook niets heeft uitgehaald. Volgend jaar sla ik deze teelt maar over denk ik.
13 Juni is het de naamdag van Sint Antonius van Padua.
Als op Sint Antonius de zon schijnt,
veel zorg voor de boer verdwijnt.
of
Is het op Sint Antonius nat,
de boer drinkt van verdriet zich zat.
Na een aantal dagen van lichte regen, is het vandaag een bijna droge bewolkte dag.
Een beetje somber en koud met bewolking een een maximum temperatuur van 18 graden weerspiegelde deze dag precies mijn gevoel.
Het is de dag dat ik werd geopereerd.
De regen zou nog drie dagen aanhouden...
Een paar dagen later heb ik een goede vriend gevraagd om met mij naar de tuin te rijden om aardbeien te plukken. Terwijl hij hier mee bezig was, onder luidkeels gemopper omdat hij onder het net moest door kruipen, ontdekte ik dat de larven van de coloradokever een ware invasie op de tuin hadden gehouden. Het zag oranjerood van de larven.
Probeerde ik eerst nog om ze met de hand te verwijderen en te doden, gezien het aantal heb ik er voor gekozen om ten einde raad de gifspuit in te zetten.
Als ik dit niet zelf zou doen, zou het bestuur van de tuin wel ingrijpen met veel zwaarder gif en dit wilde ik hoe dan ook voorkomen.
Op woensdag de 19e juni zag ik dat de eerste worteltjes in de kweekbakken in de achtertuin boven kwamen piepen. Het enige lichtpuntje van deze dag.
Een korte hevige onweersbui zorgde in een kwartier tijd voor 11mm neerslag.
Intussen waren mijn arm, mijn oksel en mijn borst pijnlijk opgezwollen en kon ik niets doen dan liggen of zitten en de pijn proberen te verdragen.
De dag er na hoorde ik op het nieuws dat de grondwater stand nog steeds niet het oude peil had bereikt van vorig voorjaar.
In het geopereerde deel van mijn lichaam bleek het vocht wel hoog te staan want er werd meteen vocht afgetapt door de arts waardoor de zwelling minder werd en dus ook de pijn.
Inmiddels klotst mijn oksel zo hard, dat er elke twee of drie dagen vocht wordt afgetapt. Dit beperkt mij in mijn bewegingsvrijheid. Mijn arm en mijn oksel doen pijn.
Daarbij mag ik nog geen zware dingen doen als stofzuigen, aardappelen afgieten of autorijden. Om van fietsen of in de moestuin werken maar niet te spreken.....
Toen ik eergisteren met mijn zoon naar de tuin ging, werd ik dan ook verdrietig bij de aanblik van mijn moestuin.
Ik kon nauwelijks het poortje dat toegang verschaft tot mijn tuin openen omdat de lupines, de stokrozen, de slaapmutsjes en de guldenroede zo breed waren uitgegroeid.
De chinese kool was doorgeschoten en stond lustig te bloeien....
Gelukkig is het nog niet te laat om deze opnieuw te zaaien.
De worteltjes doen nog steeds niet veel. Het is er ook zo droog.
Terwijl mijn zoon de rode eerstelingen ging oogsten, maakte ik een rondje moestuin. Gelukkig heb ik geen coloradokever meer gezien. Slechts een enkele larve van deze kever kon ik vinden op de bladeren van de late piepers.
De snijbonen hebben zich een weg naar boven gebaand langs het bonenrek en zagen er fris uit ondanks de hitte en droogte van de afgelopen dagen.
De uien die ik in het najaar heb geplant hebben gigantische afmetingen aangenomen....
Ook de koolrabi heeft het ondanks de droogte goed gedaan en waren klaar om te worden geoogst. Met loof en al heb ik ze in de oude aardappelmand van mijn vader gedaan. Deze mand is ouder dan ik zelf (ik ben 58 jaar inmiddels).
Deze week eten we dus koolrabi.
Onlangs had ik een zweetslang, of zweetdarm zoals de Belgen zeggen gekocht. Deze heeft mijn zoon tussen de aardbeiplanten gelegd en aangesloten op de regenton. De slang was lang genoeg om ook nog een een stukje tussen de kolen door te leggen. De rest van de tuin zal omdat er voorlopig geen neerslag wordt voorspeld, eerdaags met de pomp moeten worden beregend. Maar dan moet ik even een hulpje regelen om dit voor mij te doen nu ik dit nog niet zelf kan.
De bietjes moeten nodig worden gedund, maar dat komt later deze week wel een keertje. Voor deze dag was het even genoeg. Het werd ook al bijna donker dus tijd om naar huis te gaan.
Snel werden nog even de tuinbonen of zoals wij hier zeggen, de flodderbonnen geplukt...
Hier heb ik er niet zoveel meer van staan. Mijn zoon houdt er niet van, de woelmuizen daarentegen vonden ze maar wat lekker toen ik ze net had gelegd. Maar voor mij is er net genoeg om er een paar keer van te smullen.
Thuisgekomen bleek mijn bestelling bij Moestuinweetjes bezorgt te zijn: mijn boerenkoolplantjes. Omdat ik zelf niet aan zaaien toe kom wegens ruimtegebrek (tuintafel staat al zo vol) en tijdgebrek door de vele ziekenhuisbezoekjes, heb ik ze dus besteld dit jaar.
Ik had ook preiplantjes besteld en die zaten ook in het pakket. Deze gaan een dezer dagen een plaatsje krijgen waar de rode eerstelingen hebben gestaan.
Om de bezorgkosten te vermijden heb ik er meteen maar een groot stuk vliesdoek bij besteld zodat ik volgend jaar vroeg kan beginnen en mijn plantjes tegen nachtvorst kan beschermen. Ik blijf toekomstgericht denken.....
Bij een tuincentrum met agrarische insteek wilde ik een paar bamboestokken halen omdat ik nog komkommers in emmers wilde zetten.
Daar zag ik gebogen bamboesteunen. Deze zijn wat minder hoog, maar lijken mij ideaal voor de komkommers. Ik ga er nog een stevig touw tussen weven om de komkommerplanten aan vast te binden.
Op facebook zie ik in de diverse groepen al rijpende tomaatjes. Ook mijn dorpsgenootje heeft al diverse rijpende tomaten. Zie bijgaande foto die ik bij haar op facebook zag.
Ik ben al blij dat er bloemetjes in zitten, maar ik was ook laat dit jaar en mijn planten waren slungelig opgeschoten. Gelukkig is daar nu niets meer van te zien. Ook de tomaten die buiten in emmers staan, ontwikkelen zich tot stevige planten met volop bloemetjes.
Bij een bouwmarkt kreeg ik de week na moederdag twee bakken met verdorde planten mee. Ze waren meer dood dan levend.
Door veel liefde en zorg zijn ze weer opgebloeid tot fleurige potten. Deze staat onder mijn keukenraam bij de poort. De andere staat bij mijn voordeur als fleurig welkom.
In een vorige blog schreef ik over de dahliazaadjes die ik had verzameld en binnen op een warmtematje heb opgekweekt. De groei stond ondanks de lampen en de warmte stil.
De meeste zaailingen gingen trouwens dood. Er bleven maar acht plantjes in leven. Nadat ze van het warmtematje in de kamer naar de vensterbank in de keuken verhuisden, lieten er nog eens drie het afweten.
De vijf die overbleven werden opgepot en in de kas gezet. Ik was ze helemaal vergeten eigenlijk. Natuurlijk kregen ze met regelmaat water en voeding, maar daar bleef het bij.
Intussen hebben ze een plaatsje in de tuin gekregen. Het zijn slungelige planten met een beginnende bloemknop die mij helemaal niet aan een dahlia doen denken.... Toch eens aan Frans Sturm vragen of dit nog goed komt.
Frans is DE dahlia-expert met 6000 tot 7000 dahliaplanten in zijn tuin. Frans doet dit al 50 jaar. Op 24 en 25 augustus 2019 stelt hij zijn tuin open voor publiek om dit te vieren.
Kijk op facebook maar eens op https://www.facebook.com/search/top/?q=Dahlia%27s%20kweken%20in%20Heinkenszand.&epa=SEARCH_BOX of op internet op Zeelanddahlia.nl.
De zes dahlia's die in het najaar in de grond van de voortuin bleven toen ik aan mijn voet werd geopereerd, hebben het deels gered deze winter.
Twee ervan staan in bloei.
Twee anderen kwamen niet op en twee staan te kwarren. Ze weten niet of ze nu wel of niet willen groeien.
In mijn vorige blog schreef ik dat ik de compost uit mijn compostvat in de borders van de voortuin had uitgestrooid. Nu groeit er van alles.... Vooral komkommers denk ik. Hiervan zaten zaden tussen de compost.
De cosmea die rijkelijk opkomt, stond vorig jaar op deze plaats en is tot ver in het voorjaar blijven staan omdat de vogeltjes er steeds weer in zaten en en snoepten van de zaadjes.
En nog even verder met een rondje tuin. Want dat nu niet alles gaat zoals ik had gehoopt, wil niet zeggen dat er niets goed gaat. Integendeel.
In mijn zijtuin heb ik nog twee bloemkoolplantjes en twee courgetteplanten gezet. De bloemkool heeft het moeilijk in de nabijheid van de canna die dit jaar flink zijn best doet om gezien te worden.
De courgette begint al vruchten te vormen.
De lupines zijn intussen uitgebloeid, zowel in de moestuin als thuis in de tuin. maar wat hebben de bijtjes en hommeltjes hier van genoten.
Het was een komen en gaan van deze zoemende beestjes.
In een lege bloembak heb ik slaplantjes uitgezet om in de voortuin te worden uitgeplant, maar deze zijn intussen dermate groot geworden, dat ik er regelmatig wat blaadjes afpluk om een bordje of schotel te garneren.
Want wat is er nu lekkerder dan een vers geplukt blad sla?
In de kas staan 19 tomatenplanten: 19 verschillende soorten.
Natuurlijk had ik er veel meer gezaaid. Maar omdat die niet allemaal in de kas kunnen, heb ik ze 10 juni jl in emmers en potten in de achtertuin gezet samen met de paprika's.
Zie het verschil met de foto van vandaag....
Paprika in een emmer.
Mijn komkommerplantjes in emmers met de gebogen bamboesteunen.
Het touw moet ik er nog tussen door vlechten.
Gelukkig kan ik bij een plaatselijke cafetaria gratis emmers ophalen, al dan niet met deksel.
Op de laatste foto de Tiny Tim bij de voordeur.
Het teakhouten stoeltje heeft mijn zoon ooit gemaakt toen hij stage liep bij een inporteur van teakhouten tuinmeubelen. Van het hout van de tuinmeubelen die terug kwamen omdat ze mankementen vertoonden en niet meer te repareren waren, maakte hij in de pauzes dit leuke plantenstoeltje voor mij.
Het stoeltje heeft al tien verhuizingen in tien jaar tijd meegemaakt, maar krijgt steevast een prominent plaatsje bij de voordeur.
Al moet ik bekennen dat bij mijn huidige huisje de voordeur aan de achterzijde zit. Sorry, ik heb het ook niet verzonnen.
De voorzijde van mijn huisje met mijn hondje op het gras.
Op de tuin staat heel veel heermoes langs de paden en buitenom. Meer dan genoeg om flink wat heermoesgier te maken. Ook voor de tuin thuis heb ik een flinke hoeveelheid meegenomen om gier te trekken.
Heermoes lijkt trouwens sterk op het voor koeien en paarden giftige lidrus.
Het behoort ook net als heermoes tot de paardenstaartfamilie.
We gaan verder met het rondje door de tuin thuis. Het is een geordende chaos, precies zoals het momenteel in mijn hoofd ook is.
In de kas zijn mijn slungelige tomatenplanten uitgegroeid tot stevige planten. De kleiduiven heb ik even opzij gelegd omdat het nu even lastig is met water geven nu ik niet goed kan reiken met mijn arm. In het najaar, als de luchtvochtigheid weer gaat toenemen, zullen ze weer dienst doen om de waterflessen af te sluiten en zo het vocht in de kas te minimaliseren.
De prei die ik zaaide wilde het maar niet doen. Maar plots zijn ze toch maar begonnen met groeien. Volgens mij zijn ze een beetje boos dat ik als alternatief preiplantjes bij Moestuinweetjes heb besteld.
Een vergeten paprikaplantje heb ik eergisteren in mijn moestuinstuk in de voortuin gezet. Ik heb nergens anders nog een plekje over.
Hier tussen de sla en de lupine mag hij uitgroeien tot een mooie grote plant.
De worteltjes zoals ze er nu bij staan in de bak.
Doorgeschoten paksoi. Ze hebben de volle grond niet gehaald.
Ze mogen nog even blijven staan omdat de hommeltjes er blij mee zijn zoals ik vanmiddag zag.
Courgette en radijs achter de kas in de achtertuin.
En nog even een grapje van internet:
Volgens mij zijn dit met recht "groene vingers"
En wat denk je van deze?
Heerlijk koele voeten komende zomer in deze sandalen van courgette of aubergine.
Ter afsluiting nog even dit:
Gisteren was het 29 juni: de feestdag van Sint Petrus en Sint Paulus.
Petrus en Paulus helder en klaar,
brengen aan iedereen een goed jaar.
En helder en klaar was het gisteren. Het was immers een bloedhete dag met temperaturen hier in het zuid-oosten van Nederland tot wel 37 graden. De zon scheen volop.
Als bovenstaande spreuk klopt, dan zitten we goed.
Morgen is het 1 juli, de dag van Sint Rumoldus. Gelukkig is er droog weer voorspeld, want als de spreuk aan het begin van deze blog uitkomt...... dan hebben we nog heel wat regen voor de boeg.
En met de schoolvakanties voor de deur, is dat niet zo leuk.
Al zouden boeren, tuinders en wij hobby-moestuinders heel graag regen zien om de droogte te verjagen.
Deze notre dame blijft net als die Notre Dame in Parijs voorlopig rechtop staan ondanks haar gehavende uiterlijk.
Het zijn sterke dames.
Fijne vakantie allemaal.
