Januari, tijd om pootaardappelen uit te zoeken.

Januari is bij uitstek de tijd om pootaardappelen uit te zoeken en te bestellen.
Best moeilijk als je bedenkt, dat ik echt moet schakelen van zandgrond naar de klei. Nu is die klei wel niet zo heel erg zwaar, maar ik kan je vertellen, het is nu behoorlijk nat en drassig op de tuin.

Jaren geleden teelde ik ook op kleigrond, maar dat waren wat groenten die her en der tussen de bloemperken werden gezet. Tussen de rozenstruiken stonden de snijbonen te pronken. De aardbeien stonden tussen de munt en de clematis. Stamslaboontjes plukte ik tussen de helleborussen en de afrikanen.

Maar vandaag heb ik me dus maar eens gebogen over de pootaardappelen.  Het halve internet heb ik afgestruind. Wat een verscheidenheid aan rassen is er te vinden.
Voorheen kocht ik mijn pootaardappelen bij een lokale winkel die vroeger een cooperatie met een agrarisch doel was, ik zal de naam niet noemen ;-) . Helaas verdwijnen deze winkels steeds meer en meer en vallen nu eerder in de categorie tuincentra dan agrarische winkels.

Nu heb ik de pootaardappelen online besteld. Ik ben benieuwd want ik zie altijd graag wat ik koop. Ik kijk graag met mijn ogen en met mijn handjes :-))

En dan is er ook nog de keuze uit vroege, middel late en late aardappelen. Best een klus om tot een keuze te komen. Volgens mij heb ik nu ook veel te veel besteld.
Maar liefst anderhalve kilo vroege, twee en een halve kilo middel late en zes kilo late aardappelen belandden in mijn winkelwagentje. De tuin is slechts 120 vierkante meter groot, inclusief het tuinhuisje en het terrasje. Het zal woekeren met de beschikbare ruimte worden vrees ik.

Aardappelen:
Ik hou van een iets kruimige tot stevige aardappel. Ik ben geen ster in het koken van kruimige aardappelen, ook wel afkokers genoemd. Dat wordt een papperige brij in mijn pan. Belangrijk vind ik ook de resistentie nu ik op de klei zit omdat het daar toch altijd natter is dan op zandgrond. Daarbij zit ik in een hoek waar het vaak regent. Ik tuinier in Hedel aan de maas, gelegen naast Ammerzoden.

In Ammerzoden regent het heel vaak. Dit zal ongetwijfeld te maken hebben met de ligging aan de rivier. Als het hier in Kerkdriel 4 weken lang droog is, kan het in Ammerzoden wel 10 keer geregend hebben in die tijd en vaak ook nog eens met hele pittige buien. Vroeger zei opa altijd: "Ga je naar Ammerzoden? Vergeet je paraplu dan niet mee te nemen".

Maar goed; ik heb aardappelen besteld.

Als vroege aardappel koos ik voor de Obama- AM-ras. Een redelijk resistente vastkokende aardappel.  Eigenlijk wilde ik de eersteling, een aardappel die ik als kind elk jaar als eerste nieuwe aardappel kreeg voorgeschoteld, doch deze blijkt redelijk vatbaar voor de aardappelziekte. Jammer, want ik weet nog hoe lekker deze vroege pieper smaakte.





Van de middel late heb ik de Charlotte en de Monalisa besteld. Het was moeilijk een keuze te maken, dus heb ik vooral naar het feit dat ze vastkokend zijn gekeken.

De late Nicola is een iets kruimige aardappel die ik zelf heel erg lekker vind. De Nicola is niet resistent in het loof, wel in de knol. Dus dat wordt een gok. Ze zal dus aan de rand van mijn aardappelveldje moeten komen in de hoop zo weinig mogelijk besmetting te veroorzaken. Vorig jaar op de zandgrond heeft de Nicola het heel goed gedaan. Net voor de kerstdagen heb ik de laatste geschild. Dus ze zijn prima een poosje te bewaren.

De Michelle heb ik gekozen omdat ze vastkokend is, redelijk resistent en specifiek geschikt voor kleigrond alhoewel ze het ook goed schijnt te doen op zandgronden. Ik ben echt benieuwd naar de oogst.

De Victoria, de naam alleen is al mooi, is een hele goede bewaaraardappel. Tot het einde van het seizoen te bewaren. Dus dat maakte de keus voor deze aardappel heel makkelijk.

Het overbekende Bintje heb ik niet gekozen. In het verleden heb ik regelmatig "plofaardappelen" gehad. Dit waren aardappelen die als ik ze doorsneed een "plofje" lieten horen alsof er gas ontsnapte. In het midden van het vruchtvlees zat dan een zwart omrand gat. Je kan het er wel uitsnijden, maar het binnenste van de aardappel wordt dan hard en onsmakelijk.
Dit schijnt te komen doordat de aardappel een groeispurt maakt als er na een periode van droogte ine ens volop regen valt. En omdat ik de aardappelen dicht bij elkaar zet, zonder paden er tussen, is het voor mij erg moeilijk om de planten met de gieter water te geven zodat het gevaar van "plofaardappelen" erg aanwezig is.

Nu hopen dat de aardappelen die ik zojuist heb besteld, net zo lekker zijn als ze klinken. Ik kijk er al naar uit om straks mijn oude aardappelmand te kunnen vullen met heerlijke piepers.